ขงอู่ถามถึงกลอนที่เขียนในผ้าเช็ดหน้า ไต้เท้าซุนจึงเล่าว่า กลอนนี้ผู้ปักต้องการที่จะให้ใครสักคนมาพาตัวนางออกไป ไต้เท้าซุนได้ถามถึงที่มาของผ้าเช็ดหน้า ขงอู่จึงบอกว่ามาจากเสื้อเก่าๆที่ได้จากร้ายสือสอง โดยมีผ้าเช็ดหน้าซ่อนอยู่ภายใน เจ้าของร้านเล่าว่าอาจเป็นเสื้อของทหารที่ไปออกรบ ไต้เท้าซุนกลอนนี้เหมือนนางกำนัลที่คาดหวังว่ากลอนนี้จะไปอยู่ในมือผู้มีวาสนา แต่ขงอู่ก็ไม่สามารถทำอะไรได้แล้ว ดังนั้นรับไปจากที่วุ่นวายนี้เสีย
ขงอู่นั่งคิดถึงที่ไต้เท้าซุนพูด คืนนั้นมีไฟไหม้ที่ตำหนักที่กำลังซ่อมแซมและขงอู่ได้เข้าไปเพื่อชิงเอาป้ายบรรพบุรุษของฮ่องเต้ออกมา ดังนั้นฮ่องเต้จึงประทานตำแหน่งให้เป็นทหารยามรักษาประตู ขงอู่กับเฉินส่วงจึงไม่ได้ถูกไล่ออกจากวัง ขงอู่ต้องการให้ซุนไป่หยางมาปรนนิบัติแทนที่จะเป็นเด็ก ขงอู่เหน็บแนมซุนไป่หยางว่าในที่สุดเค้าก็ได้ก้าวมาถึงจุดนี้
เฉินส่วงมาเยี่ยมขงอู่และไม่เข้าใจว่าทำไมขงอู่ต้องเสี่ยงชีวิตด้วย ขงอู่จึงเล่าว่าเขาเป็นคนทำให้เกิดขึ้นเอง เฉินส่วงตกใจมาก ขงอู่บอกอย่าให้เฉินส่วงไปบอกใคร
ซุนไป่หยางกลับมาที่หอนางโลม และพบว่าฉีกงกง ฉีกงกงได้ไว้วานให้รักษาเอ่อฉุนจากการติดยา และขู่ว่าถ้าซุนไป่หยางไม่ทำตาม ฉีกงกงก็จะไปทูลเรื่องฉ้อราษฏร์ของไต้เท้าซุน ซุนไป่หยางจึงต้องรับปาก
ซุนไป่หยางไปตรวจอาการของเอ่อฉุน และเกิดมีปากเสียงกัน ซุนไป่หยางพูดถึงยาที่เอ่อฉุนแอบกิน เอ่อฉุนโมโหและทำให้เกิดอาการหอบ ทำให้ซุนไป่หยางรู้ว่าเอ่อฉุนกินยานั้นเพื่อระงับอาการหอบ เอ่อฉุนหมดสติไป ทำให้ซุนไป่หยางต้องล่วงเกินรักษา แต่ระหว่างนั้นอี้หยิงได้มาหา แต่ซุนไป่หยางบอกว่าเอ่อฉุนไม่สบายอี้หยิงจึงออกไป เอ่อฉุนโมโหที่ซุนไป่หยางล่วงเกินแต่ซุนไป่หยางบอกว่าฉีกงกงให้เค้ามาช่วยดังนั้นควรให้ความร่วมมือด้วย
ซุนไป่หยางเจออี้หยิงระหว่างทาง อี้หยิงเข้าใจว่าซุนไป่หยางมีสัมพันธ์ชู้สาวกับเอ่อฉุน และขู่ว่าจะนำเรื่องนี้ไปบอกสนมหยู ดังนั้นอี้หยิงไม่ต้องการให้ซุนไป่หยางพูดเรื่องของนาง และนางก็จะไม่พูดเรื่องของซุนไป่หยางเช่นกัน อี้หยิงยังขอให้ซุนไป่หยางหายาเพื่อที่จะทำให้ประจำเดือนมาเร็วกว่ากำหนดด้วยเพื่อที่นางจะได้ตามฮ่องเต้ออกประพาส
ไต้เท้าซุนกำลังตรวจสอบเรื่องยาในหอหลวง และพบเด็กกำลังนำยาบางอย่างมาจึงตรวจสอบ เด็กอ้ำอึ้ง พอดีฉีกงกงเข้ามาบอกว่าเป็นยาของตน ซุนไป่หยยางเข้ามาพอดีจึงเข้ามาช่วยพูดอีกคน และให้เด็กนำยาออกไป
ซุนไป่หยางและฉีกงกงคุยกัน ฉีกงกงกลัวว่าซุนไป่หยางจะทำให้เอ่อฉุนลำบากถ้าทำอะไรผิดพลาด ฉีกงกงนำพ่อของซุนไป่หยางมาขู่ และให้ซุนไป่หยางทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุด อย่าให้เดือดร้อนมาถึงเอ่อฉุนได้
ซุนไป่หยางนำยาที่อี้หยิงอยากได้มาให้ แต่เตือนว่าไม่มีใครรู้กำหนดที่แน่นอนได้ ฮ่องเต้อาจเปลี่ยนใจไปเร็วขึ้นก็ได้ อีกทั้งยานี้อาจมีผลข้างเคียง ถ้าเกิดอะไรขึ้นควรเรียกตนทันที อี้หยิงบอกไม่ให้ซุนไป่หยางยุ่งเรื่องของนาง
ซุนไป่หยางรักษาเอ่อฉุนจนหายดีแล้ว ระหว่างรักษาเอ่อฉุนเริ่มหลงรักซุนไป่หยาง เมื่อรักษาเสร็จนางจึงน้อยใจที่นางจะไม่ได้พบซุนไป่หยางแล้ว ซุนไป่หยางได้เตือนเรื่องการดูแลรักษาตัวเองก่อนกลับไป นางเข้าใจว่าที่ซุนไป่หยางทำไปเพราะ
เอ้อกงกงได้พาขงอู่และเฉินส่วงไปทำงาน โดยทั้งสองมีหน้าที่ให้อาหารแก่เทพกา สร้างความไม่พอใจแก่เฉินส่วง แต่ขงอู่ห้ามไว้ ทำให้ทั้งสองคนทราบว่าไตต้เท้าเฉาแท้จริงเป็นหลานของเอ้อกงกงนั่นเอง ขงอู่ปีนขึ้นไปให้อาหารแก่อีกาบนเสา และได้ยินเสียงขลุ่ยที่อันเชี่ยนเป่าเพราะคิดถึงท่านย่า พอดีเห็นนางกำนัลเดินผ่านมาจึงสอบถามเรื่องย่า นางตอบว่ายังไม่ได้ข่าว และทำให้อันเชี่ยนทราบว่าอี้หยิงรอบเดือนมาเร็วกว่ากำหนดและปวดท้องมาก อันเชี่ยนไปหาอี้หยิงเพื่อดูแล ทำให้อี้หยิงรู้ว่าฮ่องเต้เสด็จประพาสก่อนกำหนด อี้หยิงโกรธมากที่ซุนไป่หยางไม่บอกให้รู้ อี้หยิงตำหนิซุนไป่หยางที่ไม่บอกให้นางรู้ว่าฮ่องเต้ประพาสก่อนกำหนด อี้หยิงขู่เรื่องเอ่อฉุน แต่ซุนไป่หยางไม่กลัว และถ้านางจะฟ้องจริงซุนไป่หยางก็จะไปร้องขอความเป็นธรรมจากสนมหยูเช่นกัน อีกอย่างต่อให้อี้หยิงไม่มีรอบเดือนก็ใช่ว่าสนมหยูจะอนุญาตให้นางตามเสด็จฮ่องเต้ประพาสได้ และสนมหยูชอบคนสงบเสงี่ยม ดังนั้นซุนไป่หยางจึงแนะนำให้นางอยู่เฉยๆดีกว่า
เอ่อฉุนนัดพบฉีกงกงและปรึกษาเรื่องอี้หยิงที่กำลังเป็นที่โปรดปรานของสนมหยู ฉีกงกงถามถึงอาการของเอ่อฉุนเอง นางรายงานว่าอาการของนางหายดีแล้ว ฉีกงกงบอกเอ่อฉุนไม่ต้องรีบร้อนเรื่องอี้หยิง เพราะสนมหยูนั้นจะเชื่อใจใครต้องใช้เวลา และเตือนไม่ให้เอ่อฉุนใจร้อน
ระหว่างทางที่เอ่อฉุนกลับเกิดอาการหอบ และซุนไป่หยางมาเจอจึงช่วยนำมาส่ง เอ่อฉุนบอกไม่ต้องห่วงนาบเพาระกลัวฉีกงกงจะว่า ยังไงนางก็จะไม่อาการกำเริบต่อหน้าเขา เอ่อฉุนได้ลืมเซียมซีที่ต้าเหนียงได้ฝากให้นาง ทำให้ซุนไป่หยางได้อ่านจึงเกิดความสงสัย วันรุ่งขึ้น ซุนไป่หยางไปหาฉีกงกงเพื่อให้ฉีกงกงเตือนนางอย่าให้ออกไปข้างนอกตอนดึกๆ เพราะไม่เป็นผงดีต่อนาง ต้าเหนียงได้ฝากให้ซุนไป่หยางดูแลเอ่อฉุนด้วย เพราะนางพลัดพรากจากพี่สาวตั้งแต่เด็ก เรื่องที่เกิดขึ้นกับเหยียนฉี และซู่หลิงทำให้นางเสียใจมาก แต่ซุนไป่หยางไม่เชื่อว่าต้าเหนียงห่วงเอ่อฉุนจริงๆ และขอตัวกลับ
ซุนไป่หยางสั่งให้เด็กเตรียมยาให้จำนวนหนึ่ง ซึ่งซุนไป่หยางได้นำยาเหล่านั้นไปให้สนมฟุ สนมฟุเป็นสนมที่เข้ามาแต่ไม่ได้เป็นโปรดปรานของฮ่องเต้เพราะเป็นโรคหัวใจ ซุนไป่หยางเป็นห่วงอาการของสนมฟุจึงมาเยี่ยมบ่อยๆ สนมฟุ ซุนไป่หยางได้นำกระดาษสีที่ฉีกงกงฝากมาให้ สนมฟุขอบใจฉีกงกงมาก เพราะนางเคยเป็นสาวงามที่ฉีกงกงส่งมาเมื่อครั้งก่อน
เสี่ยวลู่จื่อได้ข่าวย่าของอันเชี่ยนจึงมาบอกว่าตอนนี้ย่าของอันเชี่ยนไม่สบายระหว่างทางต้องการเงินเพื่อไปรักษาอันเชี่ยนไม่มีเงินมากขนาดนั้น จึงจะแอบนำของในวังไปขาย เสี่ยวลู่จื่ออาสา แต่อันเชี่ยนปฏิเสธเพราะกลัวเสี่ยวลู่จื่อเดือดร้อน
ขงอู่และเฉินส่วงต้องเข้าเวรหน้าประตู มีขันทีคนสนิทของสนมหยูแอบนำของออกไปขายนอกวังขงอู่ตรวจเจอ แต่หัวหน้าของขงอู่มาช่วยพูดไว้ ทำให้กงกงคนนั้นนำของออกได้ ขงอู่จึงได้รู้ว่าหัวหน้าของเขามีส่วนรู้เห็นในการขนข้าวของในวังออกไป คืนนั้นหัวหน้าได้เลี้ยงลูกน้องและมีการแบ่งปันให้ขงอู่และเฉินส่วงด้วยแต่น้อย
เสี่ยวลู่จื่อแอบนำรูปไปฝากกงกงคนสนิทของสนมหยูนำออกไปขาย แต่กงกงได้คิดค่าสินบนแพง เสี่ยวลู่จื่อจึงคิดหนัก
ขงอู่ไปคุยกับกงกงคนนั้นเป็นการส่วนตัว เพื่อว่าตนสามารถนำของออกไปให้ได้มากกว่าหัวหน้าของตน และเสียค่าสินบนน้อยกว่า กงกงสนใจข้อเสนอของขงอู่จึงรับข้อเสนอนั้น ของที่ขนออกมานั้นมีผ้าปักผืนหนึ่งเป็นที่สนใจของขงอู่ ขงอู่จึงขอซื้อผ้าปักขิ้นนั้นเอง คืนนั้นขงอู่ได้นำผ้าเช็ดหน้าไหม และผ้าปักมาเทียบกัน และคิดว่าน่าจะเป็นคนคนเดียวกันที่ทำขึ้น