เสี่ยวลู่จื่อได้มาหาอันเชี่ยนเพื่อนำเย็นมาให้นางไปช่วยย่า นางเล่าว่านางขอเอ้อกงกงออกไปหาย่าแต่เอ้อกงกงไม่ให้ทำให้นางกลุ้มใจ เสี่ยวลู่จื่อจึงแซวว่าเพราะเหตุนี้จึงทำให้นางไปดุนางกำนัล อันเชี่ยนปฏิเสธพลางบอกว่านางต้องการสอนให้พวกนั้นรู้จักว่าสิ่งใดถูกหรือผิด โดยเฉพาะเรื่องของเจ้านาย เพราะถ้าผิดขึ้นมาพวกนางต้องรับโทษด้วยชีวิต เสี่ยวลู่จื่อจึงบอกว่าพวกนางยังเด็กต้องค่อยๆสอน พลางบอกว่าสำหรับย่าของอันเชี่ยนไว้รอให้หายดีค่อยหารถม้าและนำย่าอันเชี่ยนมาเมืองหลวงจะได้พบกัน
อันเชี่ยนมาหาสนมหยูเพื่อนำผ้าปักสำหรับใช้ในงานครบเดือนขององค์หญิงน้อย สนมหยูถามถึงเรื่องราเกี่ยวกับสาวงามที่เข้ามา อันเชี่ยนกล่าวว่าไม่มีเรื่องอะไร เพราะเรื่องเหล่านี้ได้จบสิ้นแล้ว และเหล่าสาวงามที่เหลือก็ปฏิบัติตนในกรอบทำให้นางไม่รู้ว่าเหล่าสาวงามนั้นคิดหรือวางแผนอะไร สนมหยูกล่าวว่าเอ้อกงกงรายงานเรื่องย่าของอันเชี่ยน และกล่าวว่าอันเชี่ยนมีน้ำใจกับย่า และเผื่อแผ่มายังเหล่าสาวงามด้วยจึงพยายามปกปิดให้ สนมหยูกล่าวว่าเรื่องของซู่หลิงคิดว่าไม่ใช่เพราะฟ้า แต่มีคนทำซึ่งไม่ควรปล่อยไว้ เพียงแต่อันเชี่ยนหาได้ว่าใครนางจะได้กลับไปหาย่าสมใจ
เฉินส่วงพูดเรื่องผ้าเช็ดหน้าผืนนั้นกับขงอู่และให้ขงอู่ตัดใจเสีย เสี่ยวลู่จื่อมาหาขงอู่เพื่อให้ขงอู่นำของออกไปขายโดยเสียวลู่จื่อได้ขโมยของในหอหยูอี้ออกมา แต่อันเชี่ยนได้มาห้ามไว้ทำให้ขงอู่รู้ว่าผ้าปักผืนที่เขาซื้อเป็นของอันเชี่ยน อันเชี่ยนลากเสี่ยวลู่จื่ออกมาและห้ามเสี่ยวลู่จื่อไม่ให้ขโมยของออกมาขายเพราะทำให้ผู้อื่นเดือดร้อน แต่เสี่ยวลู่จื่อบอกว่าถ้าไม่ใช้วิธีนี้เมื่อไหร่จึงจะมีเงินพอนำไปให้ย่าเพื่อพานางเข้าเมืองหลวงดังนั้นขอให้อันเชี่ยนอย่ามาสนใจ อันเชี่ยนจึงเล่าเรื่องที่สนมหยูต้องการรู้เรื่องเกี่ยวกับซู่หลิง เพราะว่าอันเชี่ยนรู้ว่าใครเป็นคนทำ และถ้านางบอกสนมหยูนางก็จะได้ออกไปพบย่าแต่นางไม่บอกเพราะนางไม่อยากทรยศต่อสำนึกของตน เสี่ยวลู่จื่อจึงพยายามกล่อมให้นางบอก แต่นางยังคงยึดมั่นในคุณธรรมจึงไม่ยอมบอก
ขงอู่ เฉินส่วงและเสี่ยวลู่จื่อได้นัดพบกันนอกวัง เสี่ยวลู่จื่อได้ขอบคุณที่ขงอู่ยอมช่วย ขงอู่ถามเรื่องผ้าปักที่ตนซื้อไว้ว่าเป็นของอันเชี่ยนใช่หรือไม่ เสี่ยวลู่จื่อบอกว่าใช่ ขงอู่จึงหยิบอีกผืนที่ตนเก็บได้มาถาม เสี่ยวลู่จื่อบอกว่าผืนนี้ไม่เคยเห็น แต่ดูจากฝีมือการปักน่าจะเป็นของอันเชี่ยน เสี่ยวลู่จื่อเล่าเรื่องย่าของอันเชี่ยนห้ฟัง ขงอู่จึงอาสาช่วย
เสี่ยวลู่จื่อพาขงอู่มาหาอันเชี่ยน ซึ่งขงอู่มีทางที่จะช่วยอันเชี่ยนได้ อันเชี่ยนดีใจแต่นางไม่มีเงินให้ ขงอู่บอกว่าเรื่องนี้ไม่เป็นไร อันเชี่ยนจึงขอบคุณ และขอโทษที่ไม่ได้ทักทายขงอู่ อันเชี่ยนถามถึงอาารเนื่องจากไฟไหม้ ขงอู่บอกว่าไม่เป็นไรแล้ว อันเชี่ยนบอกว่าขงอู่มีบุญวาสนาต้องได้เป็นใหญ่เป็นโต ขงอู่ถามถึงย่า อันเชี่ยนจึงบอกว่านางเป็นห่วง ขณะที่ขงอู่จะถามเรื่องผ้าปักนั้น ได้มีนางกำนัลรีบมาพบอันเชี่ยนทำให้นางต้องรีบกลับ
ซุนไป่หยางนำยาของฉีกงกงมาให้สนมฟุ สนมฟุถามถึงฉีกงกง ซุนไป่หยางบอกว่าท่านสบายดี สนมฟุได้ฝากถุงเท้าให้ฉีกงกง
ซุนไป่หยางกลับมาที่หอนางโลมพลางเล่าเรื่องของสนมฟุให้ฟัง ทำให้รู้ว่าความจริงนางนั้นเป็นที่หลงลืมของคนอื่นๆแล้ว เพียงแต่ซุนไป่หยางต้องการเก็บความฝันให้คงอยู่กับนางเท่านั้น โดยของที่ซุนไป่หยางนำไปให้สนมฟุนั้นความจริงเป็นของตนมิใช่เป็นของฉีกงกงฝากไปให้ หญิงสาวที่หอนางโลมมีความสงสัยว่าของทั้งหลายที่สนมฟุฝากซุนไป่หยางนำไปให้ฉีกงกงนั้นมิใช่แบบของคนแก่ ซุนไป่หยางจึงบอกว่านางคิดมาก พลางให้นางนำไปเก็บรวมกับของต่างๆที่สนมฟูเคยให้ตนนำไปฝากฉีกงกง
สนมหยูเรียกฉีกงกงมาพบ สนมหยูถามถึงเรื่องซู่หลิง ฉีกงกงกล่าวว่ามีคนเล่าว่าที่ซู่หลิงเป็นเช่นนี้เพราะถูกวิญญาณตามรังควาน แต่สนมหยูไม่เชื่อ ฉีกงกงจึงไม่มีความเห็น
เมื่อต้าเหนียงมาเยี่ยมซู่หลิงพบว่าซู่หลิงผูกคอตายและมีชายชุดดำอยู่ในนั้นบอกว่านี่เป็นความต้องการของฉีกงกง นางจึงนำเรื่องนี้ไปถามฉีกงกง ฉีกงกงบอกว่าตอนนี้สนมหยูกำลังระแคะระคายเรื่องของซู่หลิง และเรื่องนี้อาจสาวมาถึงตนเรื่องที่ฉีกงกงนำหญิงสาวชาวฮั่นเข้าวัง ฉะนั้นเราควรตัดไฟแต่ต้นลม
อันเชี่ยนถูกสนมหยูเรียกพบเพื่อสอบถามเรื่องในตำหนัก อันเชี่ยนบอกว่าอันเชี่ยนสืบไม่ได้ว่าใครเป็นคนทำ สนมหยูจึงให้นางปล่อยข่าวว่าการที่ซู่หลิงเป็นเช่นนี้เกี่ยวกับคนในคลังยา จึงให้นางปล่อยเรื่องนี้ให้เหล่าสาวงามรู้ พลางให้นางกลับไป กงกงคนสนิทมาเข้าเฝ้าและรายงานเรื่องที่คอยจับตาดูคนของที่คลังยารวมทั้งฉีกงกงด้วย สนมหยูจึงเล่าว่าเมื่อวานนางเรียกพบฉีกงกง และเมื่อคืนซู่หลิงก็ตาย ดังนั้นฉีกงกงต้องมีส่วนแน่ สนมหยูจึงให้เอ้อกงกงจับตาคนที่เข้าออกตำหนักของสาวงามให้ดี
อันเชี่ยนได้ให้นางกำนัลป่าวประกาศเรื่องที่สนมหยูบอกให้เหล่าสาวงามรู้ ซึงเอ่อฉุนได้ยินด้วยทำให้นางเป็นห่วงฉีกงกง นางจึงลอบออกจากตำหนักไปหาฉีกงกง แต่อันเชี่ยนมาห้ามพลางบอกว่านี่เป็นแผนล่อของสนมหยู อันเชี่ยนบอกว่าอย่างไรนางก็ต้องออกไปให้ได้เพราะนางเป็นห่วงฉีกงกง เอ่อฉุนจึงให้อันเชี่ยนช่วย โดยให้อันเชี่ยนแอบออกจากตำหนักทำให้ทหารที่คอยจับตามองนึกว่าอันเชี่ยนคือสาวงามที่แอบหนีออกจากวังจึงตามไป เอ่อฉุนจึงแอบหนีออกจากตำหนักโดยไม่มีทหารตาม แต่ระหว่างทางมีทหารกลุ่มหนึ่งเห็นจึงพยายามหยุดเอ่อฉุนจึงหนี แต่ซุนไป่หยางมาช่วยไว้ และด้วยเหตุนี้จึงทำให้ซุนไป่หยางได้รับบาดเจ็บ สนมหยูเจ็บใจที่ไม่สามารถจับสาวงามที่สมคบกับฉีกงกงได้แต่เอ้อกงกงรายงานว่าผู้ร้ายนั้นได้รับบาดเจ็บ เป่าฉานนางกำนัลของสนมหยูจึงอาสาไปตรวจตำหนักของสาวงาม และเจอเอ่อฉุนกำลังอาบน้ำ เป่าฉานสงสัยว่านางเป็นผู้ที่ได้รับบาดเจ็บแต่เอ่อฉุนก็พิสูจน์ให้ดูว่านางไม่ได้เป็นอะไร เป่าฉานจึงกลับไป อันเชี่ยนทราบว่าซุนไป่หยางช่วยเอ่อฉุนไว้จนทำให้ได้รับบาดเจ็บจึงช่วยเหลือซุนไป่หยาง และหาวิธีให้ซุนไป่หยางแอบออกไปจากตำหนัก พร้อมทั้งได้เก็บผ้าที่เปื้อนเลือดของซุนไป่หยางไป เป่าฉานได้มาค้นห้องของอันเชี่ยนด้วยทำให้พบผ้าเปื้อนเลือดนั้น จึงนำม่ให้สนมหยู สนมหยูจึงเรียกอันเชี่ยนเข้าพบ
อันเชี่ยนกับขงอู่นัดพบกัน โดยขงอู่ได้เล่าเรื่องย่าของอันเชี่ยนให้ฟังว่าเป็นอย่างไร และตอนนี้อยู่ที่ไหน ตอนนี้กำลังหาเกี้ยวเพื่อนำย่ามาเมืองหลวง สำหรับเรื่องเงินนั้นอันเชี่ยนเกรงใจขงอู่นางจึงบอกว่านางจะหาเงินเอง
อันชี่ยนพบว่าผ้าเปื้อนเลือดที่นางเก็บไว้หายไป นางจึงทำร้ายให้ตนเป็นแผลก่อนเข้าพบสนมหยู และรายงานว่าผ้าเปื้อนเลือดนั้นเป็นของตนเอง เพราะว่าตนได้รับบาดเจ็บจากการทำงานฝีมือ สนมหยูเจ็บใจเพราะอันเชี่ยนพยายามปกป้องคนที่นางกำลังหาตัว นางจึงจะให้อันเชี่ยนแต่งงานกับเอ้อกงกง ซึ่งจะทำให้นางไม่ได้กลับไปอยู่กับย่าและต้องอยู่ในวังตลอดไป
เสี่ยวลู่จื่อมาถามเรื่องแต่งงานกับอันเชี่ยน เสี่ยวลู่จื่อพยายามพยามให้นางบอกเรื่องที่สนมหยูต้องการรู้ และเค้าจะไปบอกสนมหยูเอง เพื่อที่อันเชี่ยนจะได้ไม่ต้องแต่งงาน แต่อันเชี่ยนไม่ยอมบอก ระหว่างนั้นเอ้อกงกงได้มาหาและพูดเรื่องการวางตัวของอันเชี่ยนเพราะนางกำลังจะแต่งงานกับตนดังนั้นไม่ควรพูดคุยกับชายอื่น อันเชี่ยนพยายามปกป้องเสี่ยวลู่จื่อ เสี่ยวลู่จื่อจึงจากไป
อันเชี่ยนเจ๊บใจที่ตนต้องแต่งงานกับเอ้องกงจึงพยายามจะออกจากวัง แต่ขงอู่ห้ามไว้และช่วยพูดแก้ต่างให้ ขงอู่ต่อว่าอันเชี่ยนและบอกว่านางไม่สามารถออกพ้นประตูวังได้ ขงอู่บอกให้นางอดทนและตามใจสนมหยูจะได้ไม่ต้องเป็นอย่างนี้ อันเชี่ยนบอกว่านางทำไม่ได้ นางไม่สามารถทำร้ายคนอื่นได้ ระหว่างที่ทั้งคู่เถียงกันทำให้ได้รู้ว่าตลอดมาทั้งคู่ได้เป่าขลุ่ยประสานกันตลอดมา
เอ่อฉุนได้มานั่งเล่นและเห็นคนกำลังเล่นว่าวกัน นางเห็นว่าวตัวหนึ่งขาดและกำลังตกนางจึงตามไป และพบว่าว่าวตัวนั้นเป็นของสนมฟุ เอ่อฉุนและสนมฟูจึงพูดคุยและเล่นว่าวด้วยกัน ทำให้ทั้งสองสนิทกัน ระหว่างที่เล่นกันอยู่อาการของทั้งคู่เกิดกำเริบและซุนไป่หยางมาพบพอดี ซุนไป่หยางได้ดูแลสนมฟุ และให้เด็กรับใช้ดูแลเอ่อฉุนทำให้เอ่อฉุนน้อยใจ
ซุนไป่หยางได้ผสมยาให้สนมฟุที่ตำหนัก สนมฟุสงสารเอ่อฉุนที่นางยังเยาว์แต่ต้องมาเป็นโรคหอบเหมือนกับน้องสาวของตน ทำให้นางไม่สบายใจ ซุนไป่หยางจึงถามถึงน้องสาวของสนมฟุ สนมฟุจึงเล่าเรื่องของตนให้ซุนไป่หยางฟัง เรื่องที่พลัดหลงกับน้องระหว่างทาง และบอกว่าฉีกงกงเคยสืบหาให้แต่ไร้ข่าว และหวังว่าน้องของนางจะมีคนชุบเลี้ยงเหมือนนาง ซุนไป่หยางสงสัยเรื่องนี้ จึงได้มาหาต้าเหนียงและถามเรื่องสนมฟุกับเอ่อฉุนว่าเป็นพี่น้องกันหรือไม่ ต้าเหนียงจึงบอกว่าบางครั้งเรื่องบางเรื่องก็ควรจะปิดไว้ เพราะความจริงมันก็ให้โทษได้ และถามว่าถ้าใครรู้ว่าหญิงสาวที่เข้าวังมิใช่ชาวธงแต่เป็นชาวฮั่น อะไรจะเกิดขึ้น ซุนไป่หยางบอกว่าเป็นความผิดต้องถูกประหาร ต้าเหนียงบอกว่าอดีตของสนมฟุและเอ่อฉุนเป็นอย่างไรไม่มีใครรู้ และใครที่รื้อฟื้นอดีตของนางย่อมไม่มีผลดี จากนั้นต้าเหนียงจึงขอตัวกลับ