สนมหยูกำลังเดินเล่นในอุทยานและคิดเรื่องเกี่ยวกับความงามของตนว่าอีกไม่นานก็ต้องร่วงโรยเหมือนดอกไม้ ขณะนั้นเหล่าสาวงามกำลังเล่นว่าวกันที่ตำหนักและว่าวของเอ่อฉุนขาดนางจึงเล่นไปเก็บว่าวที่ขาดจนชนกับฮ่องเต้ ฮ่องเต้เกิดความสนใจนางจึงพูดคุยด้วย ฮ่องเต้ขอถุงกำยานจากนาง แต่เอ่อฉุนปฏิเสธแต่จะทำใบใหม่ให้ ฮ่องเต้จึงจากไป เหตุการณ์ครั้งนี้อยู่ในสายตาของสนมหยูตลอด นางจึงเรียกเอ่อฉุนไปพบ สนมหยูถามเรื่องที่ฮ่องเต้ขอถุงยาทำไมเอ่อฉุนไม่ให้ เอ่อฉุนตอบว่าเป็นเพราะว่าถุงยาเก่าแล้วไม่เหมาะสมกับฮ่องเต้ สนมหยูจึงขอให้ตนเอง แต่เอ่อฉุนบอกว่ายังไงนางก็ต้องทำให้ฮ่องเต้อยู่แล้ว เดี๋ยวนางจะทำให้สนมหยูด้วย สนมหยูจึงถามว่าทำไมถึงให้คนอื่นไม่ได้ เอ่อฉุนอ้ำอึ้งก่อนตอบว่าเป็นเพราะเป็นของที่ญาติผู้พี่ที่บ้านให้มาก่อนหน้าเข้าวัง สนมหยูบอกว่าเมื่อเจ้าเข้ามาในวังแล้ว ในใจของเจ้าต้องมีแต่ฮ่องเต้เท่านั้น สำหรับคนอื่นเป็นเพียงความฝัน เก็บไว้ในใจก็ได้แต่อย่าเปิดเผยให้ใครรู้ พร้อมทั้งคืนถุงยาให้กับนาง
กงกงคนสนิทชมสนมหยูที่เตือนนาง ทำให้รู้ว่าสนมหยูจะสนับสนุนเอ่อฉุน เพราะเห็นว่าฮ่องเต้สนใจนาง และนางก็มีคนรักแล้วทำให้ในใจของนางไม่มีฮ่องเต้ แต่ต้องคอยดูไปก่อน เพราะถ้าเอ่อฉุนมีจุดประสงค์แอบแฝง สนมหยูก็มีสิทธิ์เขี่ยนางตกลงมาได้
ฉีกงกงชมเอ่อฉุนที่วางแผนได้ยอดเยี่ยมทำให้สนมหยูเริ่มไว้ใจ เอ่อฉุนนั้นรับคำชมของฉีกงกง
ซุนไป่หยางได้นำยาที่เอ่อฉุนขอไว้มาให้ จึงได้เห็นลายที่นางจะปักลงบนถุงยาเพื่อถวายให้ฮ่องเต้ว่าเป็นลายมังกร ซุนไป่หยางจึงแนะนำว่าควรจะเป็นลายเป็ดคู่ดีกว่า เพื่อสื่อความรักกับฮ่องเต้ เพราะการปฏิเสธฮ่องเต้ในอุทยานเป็นการทำให้ฮ่องเต้สนใจถือว่าเป็นโอกาสที่ดี ไม่เช่นนั้นจะเหมือนกับสนมหลายคนในวัง เอ่อฉุนจึงเปรียบเทียบกับสนมฟุด้วยความหึงหวงความสัมพันธ์ระหว่างซุนไป่หยางกับสนมฟุ แต่ซุนไป่หยางไม่รู้ตัวจึงอวยพร พร้อมทั้งขอตัวออกไป
เอ่อฉุนไปพบสนมฟุและพบว่าสภาพความเป็นอยู่ของสนมฟุไม่ดีนัก เมื่อนางไปถึงพบสนมฟุเป็นลมอยู่ แต่นางกำนัลกลับไม่เหลียวแล เอ่อฉุนจึงดูแลสนมฟุและว่านางกำนัลคนนั้น ซุนไป่หยางได้มาตรวจสนมฟุ พร้อมทั้งว่านางกำนัลคนนั้น จากนั้นซุนไป่หยางจึงขอตัวกลับเพื่อไปจัดยามาให้ เมื่อซุนไป่หยางจากไปสนมฟุจึงบอกว่าความจริงนางผิดเองที่ไม่สามารถถวายงานฮ่องเต้ได้ ดีที่ได้ซุนไป่หยางดูแล และมีที่ซุกหัวนอนก็ดีแล้ว เอ่อฉุนจึงถามถึงสัมพันธ์ของสนมฟุกับซุนไป่หยาง สนมฟูเล่าเรื่องที่นางเข้าวังและได้เป็นสนม แต่ต่อมานางก็ป่วยเป็นโรคหัวใจและได้ซุนไป่หยางดูแลถือเป็นวาสนาของตน เอ่อฉุนเห็นว่าอากาศหนาวจึงมอบเสื้อคลุมให้นาง
ต้าเหนียงไปดูดวงให้เอ่อฉุนและพบว่านางกำลังจะได้ดี ทำให้ตนเองนั้นสบายใจ
อี้หยิงนั้นหลังจากถูกย้ายตำหนัก บ่าวไพร่ก็ไม่ค่อยดูแล พอดีซุนไป่หยางมาตรวจอาการและให้นางสงบจิตใจอย่าอาละวาด นางจึงวิ่งออกมาจากตำหนักพบสนมหยูกำลังนั่งเล่นที่อุทยาน นางจึงเข้าไปขอร้องให้พานางกลับตำหนักเดิมเพราะนางไม่ได้เป็นอะไร และเรื่องต่างๆนั้น นางถูกใส่ร้าย นางยินดีทำทุกอย่างเพื่อให้สนมหยูเชื่อใจ สนมหยูจึงให้นางทำลายโฉมหน้าของนางเอง แต่อี้หยิงตัดใจทำไม่ได้ ซุนไป่หยางจึงเข้ามาช่วยนางเพื่อพาตัวกลับ เมื่กลับมาที่พักอี้หยิงได้ต่อว่าซุนไป่หยางว่าเป็นเพราะเค้าทำให้นางเป็นเช่นนี้ ซุนไป่หยางบอกว่าวิธีนี้จึงจะทำให้นางมีชีวิตอยู่ต่อไปได้ เพราะสนมหยูไม่ไว้ใจท่านอีกแล้ว อี้หยิงจึงทวงตั๋วเงินที่ถูกเผาตอนที่ถูกย้ายตำหนัก แต่ซุนไป่หยางกลับคิดว่านางจะเอาตั๋วเงินไปเพื่อจะได้ไว้ติดสินบนจึงต่อว่านาง นางบอกว่าถ้าไม่ช่วยก็ออกไปและอย่ามาให้นางเห็นหน้าอีก
อันเชี่ยนนำเสื้อผ้าสะอาดมาให้อี้หยิงและพบว่าอี้หยิงกำลังเขียนจดหมายถึงแม่ก็เข้าใจว่านางกำลังจะขอความช่วยเหลือจากแม่ แต่อี้หยิงบอกว่าแม่ของตนไม่สามารถเอาตั๋วเงินมาให้ได้แล้ว แต่จดหมายนี้นางสัญญากับแม่ว่าก่อนถึงวันไหว้พระจันทร์จะส่งจดหมายไปให้นาง เพื่อที่แม่จะได้ไม่เป็นห่วง อี้หยิงไม่อยากให้แม่เสียใจ อันเชี่ยนเข้าใจจึงช่วยนางเขียนจดหมาย อี้หยิงจึงมอบต่างหูของนางซึ่งเป็นของมีค่าชิ้นสุดท้ายให้แก่อันเชี่ยนเพื่อความช่วยเหลือครั้งนี้
อันเชี่ยนได้ไปขอความช่วยเหลือในการส่งจดหมายของอี้หยิงจากเสี่ยวลู่จื่อ แต่เสี่ยวลู่จื่อบอกว่าช่วงนี้ทหารยามกำลังเข้มงวด นางจึงให้เสี่ยวลู่จื่อนำจดหมายพร้อมเงินจำนวนหนึ่งไปให้เฉินส่วงเพื่อนำออกไปแต่เหตุการณ์นั้นเป่าฉานแอบเห็นเข้าพอดี
กงกงคนสนิทได้มาถามขงอู่เกี่ยวกับของที่ส่งออกไปว่าทำไมถึงยังไม่ได้เงิน ขงอู่จึงบอกว่าช่วงนี้กำลังหน้าสิ่วหน้าขวานของจึงยังเอาออกไปไม่ได้ กงกงจึงบอกว่าแต่ของในนั้นมีของเป่าฉานอยู่ด้วย และถ้ายังไม่ได้ขายไป นางก็อยากได้คืน ขงอู่จึงให้เป่าฉานมาดูของที่จะนำออกออกวัง เป่าฉานค้นดูพบจดหมายของอี้หยิงนางจึงจะเอาไป แต่ขงอู่ขัดขวางไว้ เป่าฉานจึงต่อว่าที่ขงอู่ไม่ให้และจากไป เฉินส่วงได้ตามเป่าฉานมาและขอโทษแทนขงอู่ และเยินยอนาง ต่อไปถ้านางต้องการอะไรเฉินส่วงยินดีทำให้ เป่าฉานจึงถามถึงเวลาที่จะนำของออกจากวังและเฉินส่วงได้บอกไป
เป่าฉานกับกงกงปรึกษากันเรื่องที่จะนำจดหมายออกมา เป่าฉานบอกว่าตอนนี้เฉินส่วงสนใจนางและบอกกับนางว่าเมื่อไหร่จึงจะนำของออกนอกวัง เมื่อนั้นเราก็ไปขโมยมาแล้วไปถวายให้สนมหยูรับความดีความชอบ
อันเชี่ยนกำลังทำงานอยู่ ขงอู่ได้มาหาและบอกว่าเรื่องส่งจดหมายหรือส่งของต่างๆ ให้มาหาตนโดยตรงไม่ต้องผ่านใคร อันเชี่ยนจึงบอกว่าเกรงจะทำให้ขงอู่เดือดร้อน พอดีฝนกำลังจะตก ขงอู่จึงช่วยนางเก็บผ้าที่ตากไว้
ขงอู่กำลังเข้าเวรและเจอเป่าฉานโดนงูพิษกัด ขงอู่จึงช่วยไว้ และแบกนางไปหาหมอ นางจึงประทับใจขงอู่
ต้าเหนียงได้พบกับซุนไป่หยางและฝากจดหมายพร้อมใบเซียมซีไปให้เอ่อฉุน ซุนไป่หยางจึงอ่านเซียมซีดูพบว่าไม่ใช่เซียมซีที่ดี ต้าเหนียงบอกว่าเซียมซีนี้เป็นการบอกว่าพี่สาวของนางได้ตายไปแล้ว เพราะเรื่องนี้จึงจะรักษาชีวิตไว้ได้
ซุนไป่หยางไปหาสนมฟุเพื่อตรวจอาการพบเอ่อฉุนอยู่ที่นั่นจึงได้พูดคุยกัน เอ่อฉุนสงสารชะตาชีวิตของสนมฟุ ซุนไป่หยางจึงได้นำของที่ต้าเหนียงฝากมาให้เอ่อฉุน เมื่อเอ่อฉุนอ่านแล้วก็หลับไปที่ห้องของตนและเสียใจ
ซุนไป่หยางกลับมาที่หอนางโลมและไม่เข้าใจ เพราะทำอย่างนี้มีแต่ฉีกงกงที่ได้ประโยชน์
ซุนไป่หยางมาตรวจอาการของเอ่อฉุนพบว่านางไม่สบายใจและนอนไม่หลับ แต่นางบอกว่านางอยากเห็นดวงดาวเพราะคนเมื่อตายจะเป็นดวงดาว ทำให้ซุนไป่หยางสงสารนางมาก
สนมหยูได้เรียกเอ่อฉุนเข้าพบถามว่านางทำถุงยาเสร็จหรือยัง เพราะจะให้นางขึ้นถวายพร้อมกับถวายตัวเพื่อปรนนิบัติฮ่องเต้ด้วย เมื่อนางกลับมาที่ห้องพบของที่ซุนไป่หยางฝากไว้ให้ พบว่าเป็นโคมไฟหมุนที่เหมือนกับที่ดวงดาวอยู่เต็มห้องทำให้นางปลื้มใจมาก
ซุนไป่หยางได้มาตรวจอาการของอี้หยิง อี้หยิงโมโหที่ซุนไป่หยางมายุ่งกับตน อันเชี่ยนเข้ามาพอดี อี้หยิงจึงถามถึงจดหมายปรากฏว่ายังนำจดหมายออกไปไม่ได้ อี้หยิงจึงต่อว่านาง แต่ซุนไป่หยางเข้ามาห้ามไว้ และว่าอี้หยิง อี้หยิงจึงไล่ทุกคนออกไป อันเชี่ยนจึงอธิบายเรื่องของอี้หยิงให้ซุนไป่หยางฟังว่าที่นางทำไปทั้งหมดก็เพื่อแม่ของนางเอง
เอ่อฉุนไม่สบายใจเรื่องที่ถวายตัววันพรุ่งนี้นางจึงปรึกษาสนมฟุ เอ่อฉุนบอกว่านางยังมีคนที่นางตัดไม่ขาด นางอยากหาโอกาสถามคนคนนั้นดูว่าคนคนนั้นรักตนหรือไม่
ในคืนวันไหว้พระจันทร์ เหล่าสาวงามและสนมหยูได้สังสรรค์ร่วมกัน สนมหยูได้ถามเอ่อฉุนว่าดูไม่ค่อยสบาย นางตอบว่าเป็นเพราะเหล้าจึงทำให้วิงเวียนจึงขอตัวกลับ แต่ความจริงนางต้องการไปหาซุนไป่หยาง ขณะนั้นซุนไป่หยางได้มาหาอี้หยิงเพื่อขอโทษพร้อมทั้งนำรูปภาพที่แม่ของอี้หยิงฝากมาให้ ซุนไป่หยางบอกว่าตนได้นำจดหมายของนางไปให้แม่เรียบร้อยแล้ว และแม่ของนางได้ฝากรูปวาดกลับมาให้ พร้อมกันนั้นยังได้ซ่อมกำไลหยกที่ตนทำพังไป ซุนไป่หยางได้ใส่กำไลนั้นให้แก่อี้หยิง แต่เหตุการณ์นั้นเอ่อฉุนมาเห็นเข้าพอดี
วันรุ่งขึ้นเมื่อซุนไป่หยางไปหอแพทย์พบว่าเอ่อฉุนได้นำให้คนนำโคมไฟมาคืน และคืนนั้นเอ่อฉุนได้ถวายตัวกับฮ่องเต้ เอ่อฉุนได้นอนคิดถึงเรื่องราวต่างๆที่ผ่านมาทั้งเรื่องของฉีกงกง และซุนไป่หยาง จนฮ่องเต้เสด็จเข้ามา