ต้าเหนียงหรือภรรยาของฉีกงกงไปเสี่ยงเซีมซีเพื่อขอพรให้ลูกบุญธรรม โดยในเซียมซีบอกว่าให้ใช้ความสงบสยบความเคลื่อนไหวจึงจะได้ผลดี เมื่อต้าเหนียงกลับมาที่บ้านพบฉีกงกงกำลังโมโหเพราะกำลังมีการสอบสวนเรื่องฉ้อราษฏร์บางหลวง ขณะที่กำลังโมโหอยู่นั้น ไต้เท่าโจซึ่งเป็นตุลาการได้มาหาฉีกงกงเพื่อเชิญตัวไปสอบสวนเรื่องสินบนที่อำเภอนอกเมืองสองถึงสามวัน ฉีกงกงจึงสั่งเสียต้าเหนียงให้ดูแลทุกคนให้เชื่อฟัง ซึ่งนั่นก็หมายรวมถึงสาวๆที่ส่งเข้าวังด้วย

เอ่อฉุนมาหาซู่หลิง และเหยียนฉี ปรึกษากันเรื่องที่ฉีกงกงถูกเชิญไปสอบสวน ซึ่งนางเหล่านั้นเป็นห่วงฉีกงกงมาก และต้าเหนียงได้ฝากบอกมาว่าทำอะไรให้ระวังอย่าวู่วามพลีพลาม เอ่อฉุนบอกว่าอันเชี่ยนรู้แล้วว่านางทั้งสามเป็นพวกเดียวกัน เพราะฉะนั้นทำอะไรต้องระวัง แต่ซู่หลิงเห็นว่าอันเชี่ยนเป็นเพียงบ่าวถ้าขู่ก็ไม่น่าจะมีอะไร และพวกนางมีความคิดว่าควรจะทำอะรสักอย่างเพื่อช่วยฉีกงกง

เอ่อฉุนนั่งเหม่อมองใบเซียมซีที่ต้าเหนียงแอบนำมาให้ที่ศาลาด้านนอก อี้หยิงเข้ามาถามสารทุกข์ เอ่อฉุนเล่าให้ฟังว่านางมีพี่สาวหนึ่งคนที่พรัดพรากกัน อี้หยิงจึงปลอบ ขณะนั้นมีนางกำนัลเดินมา เอ่อฉุนจึงถาม นางกำนัลบอกว่าฮ่องเต้กลับวังก่อนกำหนด จึงต้องไปช่วยเก็บกวาด

ขณะที่สาวๆกำลังฝึกเดินกันอยู่ มีหญิงจำนวนหนึ่งกำลังพูดคุยกันเรื่องที่มีวิญญาณอาฆาตในวัง ขณะนั้นเอ่อฉุนก็ได้รับบาดเจ็บจากการมีเข็มอยู่ในรองเท้า อันเชี่ยนจึงถูกตำหนิจากอี้หยิง และถูกเอ้อกงกงเรียกไปลงโทษ เอ่อฉุนรีบเข้าไปรับผิดบอกว่าเป็นความผิดของเอ่อฉุนเองที่ไม่ระวังทำเข็มตกในรองเท้าเอง อันเชี่ยนจึงไม่มีความผิด เมื่อเอ้อกงกงกลับไปเอ่อฉุนได้พูดกับอันเชี่ยนว่าให้อันเชี่ยนทำหน้าที่ของตนเองให้ดี ไม่ใช่เรื่องของตนก็อย่าไปสนใจ เพราะอันเชี่ยนคงอยากกลับบ้านเร็วๆ

อันเชี่ยนมาพบนางกำนัลชื่อซู่ยิงกำลังนั่งร้องไห้เพราะโดนรังแก เพราะคิดว่าซู่ยิงเป็นสายของฮองเฮามาสืบเรื่องของสนมหยู อันเชี่ยนปลอบใจว่าให้เข้มแข็ง อดทน เพราะสักวันก็จะได้ออกจากวังกลับบ้าน ขณะนั้นมีกงกงคนสนิทของสนมหยูได้มาตามนางกำนัลคนนี้ให้ไปเรียกซุนไป่หยางมาตรวจครรภ์ของสนมหยู

ขณะที่ซุนไป่หยางกำลังไปตำหนักของสนมหยูด้วยความรีบร้อนก็เจอกับไต้เท้าซุน ไต้เท้าซุนจึงบอกเรื่องที่หอแพทย์รู้ว่าซุนไป่หยางใช้วิธีที่ไม่ถูกต้องในการรักษาสนมหยูและกำลังจะเอาเรื่องจึงแนะนำให้ซุนไป่หยางรีบหนีไปจากที่นี่โดยรถม้าที่เตรียมไว้ เมื่อไต้เท้าบอกเสร็จก็จากไป

ซุนไป่หยางผ่านไปยังตำหนักที่กำลังซ่อมแซมเจอคนงานตกลงมา แต่ไม่สามารถรักษาได้เพราะคนงานคนนั้นได้ตายแล้ว แต่เหล่าคนงานไม่เข้าใจคิดว่าซุนไป่หยางไม่ยอมช่วยจึงโวยวาย ทหารที่คุมจึงเข้ามาห้ามให้ทำงานต่อ

ซุนไป่หยางมาตรวจสนมหยูพบว่าอาการไม่ดี เพราะครรภ์เคลื่อนต่ำ สนมต้องการให้รักษาครรภ์ไว้ ซุนไป่หยางจึงแนะวิธีว่าต้องช้วิธีคลอดก่อนกำหนด เพราะไม่เช่นนั้นอาจตายทั้งแม่และลูก ระหว่างนั้นฮองเฮาได้มาเยี่ยม สนมหยูจึงออกไปรับ ฮองเฮานำของมาให้แต่สนมหยูปัด เพราะกลัวว่าฮองเฮาจะสร้างเรื่องทำให้นางแท้งได้ หลังจากที่ฮองเฮากลับไปสนมหยูจึงตัดสินใจใช้วิธีที่ซุนไป่หยางบอก แต่ซุนไป่หยางต้องรับปากว่าต้องสำเร็จ

ในระหว่างที่สนมหยูกำลังคลอดอยู่นั้นเกิดฝนตก กงกงคนสนิทของสนมหยูได้สั่งให้ซู่ยิงไปจับกบที่ร้องอยู่ข้างนอก ระหว่างที่นางจับอยู่นั้นมีกบตัวหนึ่งเข้าไปในพระตำหนักของสนมหยู และอยู่ๆเจ้าแม่กวนอิมประทานลูกของสนมหยูก็ตกลงมา กงกงเข้ามาเห็น ซู่ยิงตกใจจึงวิ่งหนี กงกงจึงให้คนออกติดตามเพราะกลัวความผิดจากสนมหยู

เฉินส่วงมาเก็บเครื่องประดับในตำหนักที่ซ่อมแซมและขงอู่ไปพบเข้าจึงสอบถาม ขณะนั้นซู่ยิงได้หนีจนพลัดตกลงไปในบ่อ จึงเป่าขลุ่ย ขงอู่ได้ยินจึงมาช่วยและพาไปหลบในตำหนักที่ซ่อมแซมอยู่ ขณะเดียวกันกงกงได้พาคนมาตามหาซู่ยิงที่ที่พักของอันเชี่ยน อันเชี่นรจึงออกตามหา และไปเจอนางที่ตำหนักที่ซ่อมแซม ขณะเดี่ยวกันกงกงตามมาขงอู่จึงพิสูจน์ให้ดูว่าที่แท้เจ้าแม่กวนอิมแตกนั้นเป็นฝีมือของอีกามิใช่ฝีมือของซู่ยิง

การคลอดของสนมหยูได้รับความปลอดภัยแต่เด็กที่คลอดเป็นผู้หญิง สร้างความผิดหวังแก่สนมหยู

เมื่อกงกงกับอันเชี่ยนไปรายงานเอ้อกงกง ปรากฏว่าเอ้อกงกงบอกว่ายังไงก็ต้องมีคนรับผิด ซึ่งไม่สามารถทำโทษอีกาได้ เพราะมีกฏว่าห้ามทำร้ายอีกาเพราะอีกาเป็นเทพ อันเชี่ยนพยายามขอร้องแต่ไม่สามารถทำอะไรได้ นางจึงนำยาพิษไปให้ซู่ยิงคนนั้นโดยไม่ได้บอกให้นางรู้ว่าเป็นยาพิษ อันเชี่ยนเสียใจมากแต่น่งกำนัลทำผิดต้องตาย แต่อันเชี่ยนก็ได้ขอร้องเอ้อกงกงให้นำศพของซู่ยิงท่านนั้นกลับบ้าน

ขงอู่เป็นทหารหามศพของซู่ยิงระหว่างที่ซ่อมแซมตำหนักก็ตกใจ

ซุนไป่หยางตรวจอาการสนมหยูหลังคลอดคิดว่าไม่น่าจะมีปัญหาอะไร สนมหยูขอบใจซุนไป่หยาง และอยากให้ซุนไป่หยางภักดีกับนาง แล้วจะได้ดีในอนาคต ระหว่างที่ซุนไป่หยางกำลังกลับ เด็กที่ติดตามได้ถามว่าจะกลับคลังยาหรือไม่เพราะหาแพทย์รู้แล้ว ซุนไป่หยางบอกว่านั่นเพียงการขู่มิเช่นนั้นทั้งสองคนคงไม่ามารถออกจากตำหนักได้อย่างปลอดภัย

ขงอู่เอาก้อนหินมายิงอีกาด้วยความโมโหซุนไป่หยางเห็นเข้าจึงเตือน แต่ขงอู่ไม่สนใจ ทั้งปะทะคารมกัน

เมื่อซุนไป่หยางกลับมาที่หอแพทย์เจอไต้เท้าซุน ไต้เท้าซุนจึงเข้ามาเตือน จึงทำให้เกิดการทะเลาะกัน

ซุนไป่หยางไปหาหญิงที่หอนางโลม ซุนไป่หยางเล่าถึงแม่ให้นางฟังว่าพ่อของเค้าไม่ได้มีเวลาให้กับแม่จนสุดท้ายวันหนึ่งแม่ไม่สบายแต่ก็รอจนที่สามีจะกลับมาดูจนตายไป แต่พ่อก็ยังไม่กลับ ด้วยเหตุนี้ซุนไป่หยางจึงโกรธพ่อมาก แต่เพราะเรื่องสนมหยู พ่อจึงยอมโกหกเพื่อปกป้องซุนไป่หยาง