สนมหยูกำลังเดินเล่นในอุทยานและคิดเรื่องเกี่ยวกับความงามของตนว่าอีกไม่นานก็ต้องร่วงโรยเหมือนดอกไม้ ขณะนั้นเหล่าสาวงามกำลังเล่นว่าวกันที่ตำหนักและว่าวของเอ่อฉุนขาดนางจึงเล่นไปเก็บว่าวที่ขาดจนชนกับฮ่องเต้ ฮ่องเต้เกิดความสนใจนางจึงพูดคุยด้วย ฮ่องเต้ขอถุงกำยานจากนาง แต่เอ่อฉุนปฏิเสธแต่จะทำใบใหม่ให้ ฮ่องเต้จึงจากไป เหตุการณ์ครั้งนี้อยู่ในสายตาของสนมหยูตลอด นางจึงเรียกเอ่อฉุนไปพบ สนมหยูถามเรื่องที่ฮ่องเต้ขอถุงยาทำไมเอ่อฉุนไม่ให้ เอ่อฉุนตอบว่าเป็นเพราะว่าถุงยาเก่าแล้วไม่เหมาะสมกับฮ่องเต้ สนมหยูจึงขอให้ตนเอง แต่เอ่อฉุนบอกว่ายังไงนางก็ต้องทำให้ฮ่องเต้อยู่แล้ว เดี๋ยวนางจะทำให้สนมหยูด้วย สนมหยูจึงถามว่าทำไมถึงให้คนอื่นไม่ได้ เอ่อฉุนอ้ำอึ้งก่อนตอบว่าเป็นเพราะเป็นของที่ญาติผู้พี่ที่บ้านให้มาก่อนหน้าเข้าวัง สนมหยูบอกว่าเมื่อเจ้าเข้ามาในวังแล้ว ในใจของเจ้าต้องมีแต่ฮ่องเต้เท่านั้น สำหรับคนอื่นเป็นเพียงความฝัน เก็บไว้ในใจก็ได้แต่อย่าเปิดเผยให้ใครรู้ พร้อมทั้งคืนถุงยาให้กับนาง

ฮองเฮาได้เข้ามาถามเกี่ยวกับศพของเอ้อกงกงกับสนมหยู แต่สนมหยูบอกว่านางจะจัดการเอง ฮองเฮาบอกว่านางต้องการจัดการเรื่องนี้เองเพราะนางมีอำนาจดูแลตำหนักหลัง ฮองเฮาได้นำตัวอันเชี่ยนไปที่ตำหนักของนางเอง อันเชี่ยนได้รายการฮองเฮาว่าเอ้อกงกงคิดว่านางคิดนอกใจจึงให้หลานของเอ้อกงกงขืนใจนาง แต่นางไม่ยอมจึงพลั้งมือฆ่าเอ้อกงกงและหลานตายโดยนางเป็นผู้ทำเพียงผู้เดียว ทหารยามขงอู่ไม่มีส่วนเกี่ยวข้อง ขอให้ฮองเฮาลงโทษนางเพียงผู้เดียว ระหว่างนั้นหวังกงกงได้เข้ามารายงานว่าเจอโครกระดูกที่สามในบ่อที่ปิดตายทำให้ฮองเฮาตกใจ อันเชี่ยนบอกว่านางไม่รู้ว่าโครงกระดูกที่สามคือใคร ฮองเฮาจึงบอกว่าเรื่องนี้ควรให้มีการยกเลิกไปเสีย ไม่ควรมีการสืบสาวราวเรื่องต่อเพื่อไม่ให้ฮ่องเต้ไม่สบายใจ และอาจทำให้คนมีอำนาจในตำหนักหลังอับอาย สำหรับอันเชี่ยนนั้นให้ลงโทษนางเนื่องจากละทิ้งหน้าที่ในการเตรียมเซ่นไหว้ สำหรับเรื่องอื่นไม่ให้พูดถึงอีก อันเชี่ยนจึงขอบคุณฮองเฮาเป็นอย่างมาก สำหรับบ่อน้ำนั้นก็ให้ปิดตาย

สนมฟุฝากถุงบุหงากับซุนไป่หยางเพื่อนำไปให้เอ่อฉุนบรรเทาอาการหอบ โดยขอร้องซุนไป่หยางไม่บอกว่านางเป็นคนทำให้เพราะกลัวเอ่อฉุนจะผิดใจกับสนมหยู เหตุที่นางทำดีกับเอ่อฉุนเพราะนางคิดว่าเอ่อฉุนมีลักษณะคล้ายกับน้องสาวของนางที่ต้องแยกจากกัน ซุนไป่หยางจึงถามว่านางคิดจะเล่าเรื่องของนางให้เอ่อฉุนฟังหรือไม่ แต่นางกลับปฏิเสธเพราะนางคิดว่าคนอื่นนั้นไม่เข้าใจนาง

เสี่ยวลู่จื่อได้มาหาอันเชี่ยนเพื่อนำเย็นมาให้นางไปช่วยย่า นางเล่าว่านางขอเอ้อกงกงออกไปหาย่าแต่เอ้อกงกงไม่ให้ทำให้นางกลุ้มใจ เสี่ยวลู่จื่อจึงแซวว่าเพราะเหตุนี้จึงทำให้นางไปดุนางกำนัล อันเชี่ยนปฏิเสธพลางบอกว่านางต้องการสอนให้พวกนั้นรู้จักว่าสิ่งใดถูกหรือผิด โดยเฉพาะเรื่องของเจ้านาย เพราะถ้าผิดขึ้นมาพวกนางต้องรับโทษด้วยชีวิต เสี่ยวลู่จื่อจึงบอกว่าพวกนางยังเด็กต้องค่อยๆสอน พลางบอกว่าสำหรับย่าของอันเชี่ยนไว้รอให้หายดีค่อยหารถม้าและนำย่าอันเชี่ยนมาเมืองหลวงจะได้พบกัน

ขงอู่ถามถึงกลอนที่เขียนในผ้าเช็ดหน้า ไต้เท้าซุนจึงเล่าว่า กลอนนี้ผู้ปักต้องการที่จะให้ใครสักคนมาพาตัวนางออกไป ไต้เท้าซุนได้ถามถึงที่มาของผ้าเช็ดหน้า ขงอู่จึงบอกว่ามาจากเสื้อเก่าๆที่ได้จากร้ายสือสอง โดยมีผ้าเช็ดหน้าซ่อนอยู่ภายใน เจ้าของร้านเล่าว่าอาจเป็นเสื้อของทหารที่ไปออกรบ ไต้เท้าซุนกลอนนี้เหมือนนางกำนัลที่คาดหวังว่ากลอนนี้จะไปอยู่ในมือผู้มีวาสนา แต่ขงอู่ก็ไม่สามารถทำอะไรได้แล้ว ดังนั้นรับไปจากที่วุ่นวายนี้เสีย

อันเชี่ยนได้เตรียมตัวเจอย่า ซึ่งในวังมีกฎว่านางกำนัลสามารถพบญาติได้ปีละสองครั้ง แต่ปรากฏว่าย่าของนางไม่ได้มาตามนัดทำให้นางเป็นห่วง ระหว่างนั้นนางได้เห็นญาติของซู่ยิงได้มาพบซู่ยิงทำให้เพิ่งทราบว่าซู่ยิงตายแล้ว สร้างความเสียใจแก่ญาติของซู่ยิงมาก