ซื้อ Eldest เอลเดสต์ ซึ่งเป็นภาคต่อของ Eragon เอรากอน มาดองได้ซักระยะนึง พึ่งมีเวลาหยิบมาอ่าน ปกติไม่ใช่แฟนพันธุ์แท้นิยายแฟนตาซีซักเท่าไหร่ แต่ชุดนี้อ่านแล้วสนุกน่าติดตามตั้งแต่เล่มแรก ที่สำคัญ หนาดี อ่านสะใจ ไม่ใช่แบบมาวูบวาบสั้นๆ วันเดียวจบ และไม่ใช่หนาเพราะอธิบายละเอียดขนาดลมพัดขนขยับด้วย เนื้อเกือบล้วนๆ พวกพรรณาก็มีบ้างแต่ไม่ถึงกับน่ารำคาญ ผมชอบเรื่องนี้เป็นพิเศษเพราะเห็นพัฒนาการของตัวเอกคือ เอรากอน อย่างละเอียด ไม่มากเกินไป ไม่น้อยเกินไป อ่านไปอ่านมานึกว่าแต่งโดยกิมย้งซะอีก

จำได้ว่าตอนประถมติดหนังจีนงอมแงม ตั้งแต่ กระบี่ไร้เทียมทาน ชอลิ้วเฮียง มังกรหยก 3 ภาค หลังจากนั้นเลยเป็นต้นเหตุให้ต้องเสียเงินเสียทองไม่น้อยสำหรับการไล่ซื้อนิยายมาอ่าน นับจากวันนั้นถึงวันนี้ก็ยังคงอ่านอยู่เรื่อยๆ มีเวลาก็มักกลับไปหยิบเรื่องเก่าๆ มาอ่าน อาจารย์ที่เคารพและรุ่นพี่ที่ทำงานก็คุยกันเรื่องกำลังภายในประจำ พักหลังกำลังภายในมันเริ่มถึงขั้นลึกซึ้งน่าติดตามมากขึ้นเรื่อย จินตนาการของผมเลยวิ่งกระฉูด ขับรถแทบตามองข้างหน้า แต่ในหัวมีแต่เรื่องกำลังภายใน กลัวว่าจะเสยท้ายคันหน้าเข้าซักวันเลยอยากหาที่ระบาย แต่ระบายแถวนี้คงไม่เหมาะ จะเอาไปใส่ในพวกเว็บบอร์ดก็รู้สึกแปลก ไม่ได้อยากถาม ไม่ได้อยากคุย แค่อยากระบาย จะไปชวนคนอื่นคุยก็จะเสียเวลางานมากเกินไป สุดท้ายเลยมาจบที่ The Boolim Blog

Eragon เป็นหนังที่ผมสนใจมานานแล้ว อยากดู อยากอ่าน แต่พึ่งได้ดู พึ่งได้อ่าน ก่อนหน้านั้นได้อ่านคำวิจารณ์มาบ้างจาก rawitat's blog ซึ่งทำให้เห็นว่ามหากาพย์เรื่องนี้ "ใครๆ ก็ไม่รัก" แม้แต่ IMDb ยังได้เรตติ้งแค่ 4.9/10 แต่ไม่ว่าจะแย่แค่ไหน ผมก็ยังอยากดู เพราะเพลงจบเพราะมาก (Keep Holding On) จนในที่สุดก็หามาดูจนได้ ดูจบรีบวิ่งไปซื้อหนังสือมาอ่าน เนื่องจากในหนังกับที่อ่านจาก Wikipedia มันแทบไม่เหมือนกันเลย หายไปเยอะมากๆ

หลังจากคราวที่แล้วว่ากันเรื่อง ภาษาสำหรับเขียนโปรแกรมกับอาวุธ คราวนี้เรามาว่ากันเรื่อง ภาษาสำหรับเขียนโปรแกรมกับวิทยายุทธ์ ก็อย่างที่เคยบอก เรื่องนี้เป็นเรื่องละเอียดอ่อนอันดับต้นๆ ของโลก ผมแค่นึกขึ้นมาได้ตอนขับรถกลับบ้านเท่านั้น เท่านั้นจริงๆ ช่วงนี้คงจะอ่านนิยายกำลังภายในมากเกินไป มีทั้งจอมคนแผ่นดินเดือดและฟงอวิ๋น สนุกจนไม่ต้องหลับต้องนอน แต่นิยายสมัยนี้ไม่ค่อยมีกระบวนท่าโดดเด่น ผมเลือกมาเฉพาะที่คนส่วนใหญ่จะรู้จักเท่านั้นพอ

ตวนอื้อ ชื่อนี้ก็บอกในตัวแล้วว่าเป็นคนตระกูลตวนแน่ๆ เพราะฉะนั้นก็ต้องฝึก ดัชนีสุริยัน แน่ๆ แต่ไม่ครับ ตวนอื้อ ฝึกมั่วมาก ฝึกเยอะแยะ แต่ไม่ได้ฝึก ดัชนีสุริยัน ซักนิด ชะตาของ ตวนอื้อ เรียกว่าน่าสงสาร และก็น่าอิจฉาในเวลาเดียวกัน เพราะโดยนิสัยแล้วต้องเรียกว่า หนอนตำราคร่ำครึ อายุก็ไม่น้อยแต่ไม่สนใจเรียนวิทยายุทธซักอย่าง เป็นที่เสื่อมเสียของตระกูลชัดๆ แต่ดันโชคดีได้ฝึก ลมปราณภูติอุดร ท่าเท่าท่องคลื่น และ กระบี่หกชีพจร ทั้งสามวิชานี้รวมกันทำให้ ตวนอื้อ กลายเป็นยอดฝีมือแม้ว่าจะไม่ค่อยตั้งใจฝึก และเริ่มฝึกเมื่อโตแล้วก็ตาม โดยเฉพาะอย่างยิ่ง กำลังภายใน ของ ตวนอื้อ ไม่เป็นรองใครเด็ดขาด

เหล่งหูชง เป็นตัวเอกที่เกือบจะเป็นพวกเสเพล ชอบกินเหล้าเป็นชีวิตจิตใจ ฉลาด ไม่ยึดติดอยู่กับกรอบที่คนอื่นตีไว้ อยากทำอะไรก็ทำ เสียอย่างเดียวที่เคารพและเชื่อฟังอาจารย์เป็นที่สุด ไม่เคยแม้แต่จินตนาการว่าอาจารย์ของตนเองจะเป็นคนไม่ดีไปได้ นอกจากนี้ยังเป็นตัวเอกที่ไม่มีการเติบโตตั้งแต่เด็ก ปกติตัวเอกในนิยายของกิมย้งมักจะต้องเริ่มมาตั้งแต่เกิด หรือไม่ก็เด็ก แล้วค่อยๆ เรียนรู้มาเรื่อยๆ ผ่านประสบการณ์แปลกๆ มากมาย แต่เหล่งหูชงไม่เป็นเช่นนั้น เริ่มมาก็เป็นศิษย์คนโตของ สำนักฮั้วซัว ซะแล้ว วิทยายุทธ์ก็ไม่ขี้เหร่ นับว่าไปวัดไปวาได้ทีเดียว